برای   آخرین   بدرود   می‌بینم  تو  را   فردا                            

کجا پنهان شوم از دست خود امروز تا فردا

اگر چه شانه‌هایت هق‌هقم را  خوب   می‌فهمد                         

برایت کریه خواهم کر د، اما  بی‌صدا  فردا

مبادا پیش  چشمت  بشکند  گریه  غرورم  را                           

نگاهت را میاور خوب من  تنها  بیا   فردا

دل نفرینی‌ام از جنس مهتاب است و می‌ترسم                          

که تحقیرش کنی در محضر آئینه‌ها فردا

خدا از هم جدامان کرد  بعد  از  او   نمی‌دانم                            

به درگاه که بردارم دگر دست  دعا   فردا

دلت می‌خواست هر شب یک غزل مهمان  من  باشی              

هزار و یک  شب  شعر مرا بگذار  جا  فردا

بگو این بار بر ناز  کدامین  چشم  دل  بستی                           

کدام آغاز شیرین می‌شود محرم تور ا فردا

پر از شبهای بی‌فانوس  خواهی  بود  و ناچارم                           

که چشمم را بیاویزم به دستان شما  فردا

چو پا در گِل رهایم می‌کنی مرداب خواهم شد                          

و  می‌بلعم  تمام  خویش  را  تا انتها فردا

اگر این مصراع پایان عشق ماست پس  حتی                            

نمی‌گویم خداحافظ که قهرم با خدا  فردا

ناخوش  احوالم   ولی  در  فکر  دیدار   توأم                             

گفتمت :  هر  شب  بیا  همراه بیدار  توأم

سخت جانی کرده‌ام ای شب پرستِ بدگمان                            

با  رفتن  بستی  و   امروز     بیمار   توأم

من که تا شب شور  رفتن می‌زند  لایِ  دلم                             

بغض پنهان می‌کنم در پشت  انکارِ   توأم

گرچه خود صدها هزاران نوکر از پس داده‌ام                              

با    تمام   اشتیاقم     فکر    تیمار   توأم

بی‌گمان  مردم  برای  کشتنم  صف بسته‌اند                             

غافلان    هرگز      نمی‌دانند   بردارِ توأم

دلخوشم ای بی‌وفا   شاید   نمی‌دانی   چرا؟                            

چون که در هنگام جان کندن وفادار توأم…

باور کنید که من نیز دلسوخته‌ای هستم همانند شما. عشق من با یک لبخند آغاز شد و با یک سکوت بی معنا پایان گرفت. من عشق را با عشق آغاز کردم و عاشق عشقم بودم اما او معنایش را عوض کرد و عشق من تبدیل شده به یک بازی و من نیز بازیگر این بازی حتی خواستم در بازی او نقشم را خوب ایفا کنم دیدم که او هر روز بازی‌اش را تغییر می‌دهد و با تغییر من نیز عوض می‌شد آن وقت بود که فهمیدم  او با این کار می‌خواهد گمراهم کند در همین موقع بود فریاد زدم: خدایا چرا من؟

دیدم خدا نیز جوابم را نداد و سکوت کرد فهمیدم که در این مدت طوری در مرداب عشقش فرو رفته بودم که تمام چیزها را از یاد برده‌ام از جمله کسانی که دوستم داشتند و ... وقتی چشانم را باز کردم و کمی منطقی‌تر به اطرافم نگاه کردم  فهمیدم که تنهای تنهایم و فقط و فقط خاطرات خوش بچگی‌ام بود که به من امید می‌داد که زنده بمانم و زندگی کنم اما مانده بودم که با ناامید بودنم در مورد آینده چه کنم که فکری به ذهنم خطور  کرد که تمام چیزها را فراموش کنم و فقط برای خودم زندگی کنم، برای خودم که طعم تلخ انتظار را چشیده‌ام، طعم کشنده شکستن غرور را چشیده‌ام و طعم خیلی چیزهای ناامید کننده. که در این دنیای بی مهر چشیده‌ام باورکن، که فقط باور تو می‌تونه قفل قفسی را بشکنه.

دوستی با هر که کردم خصم مادر زاد  شد

آشیان هر جا   گرفتم    لانه   صیاد    شد