پشتم به در بود .نگاهم روی کتابی که روی زانو هایم باز کرده بودم ، خیره مانده بود.   صدای کوبیده شدن در،   می پیچید  و ... و باز هم . انگار دستی آن در را که کوبیده شده بود ،  باز می کرد  ، نگه می داشت و باز به هم می کوبید. باز می کرد ، نگه می داشت  و باز ... . کتاب را بستم .در با صدایی که  می پیچید  ، به هم کوبیده می شد .  بلند شدم . دمپایی هایم را درست نپوشیده بودم. نزدیک بود ... تعادل ام را حفظ کردم و با چند گام خود را به در رساندم . تا آن دست  که در را به هم می کوبید  ، نگهدارم .   در بسته بود .  دستگیره را چرخاندم و در را به سمت خودم کشیدم .  کسی نبود . به جلو خم شدم و سرم را بیرون آوردم . راه پله تا پاگرد بالایی را  نگاه کردم . از در فاصله گرفتم .دستم را لب نرده گذاشتم و به پایین ... صدای پا می آمد که  پله ها را پایین می رفت . تند و بدون لحظه ای مکث  . با یک ریتم  که چند لحظه متفاوت می شد و  باز ... هنوز  نرسیده  است . دستم ،  روی نرده راه پله است و کمی به جلو خم می شوم  اما کسی را نمی بینم . پایی را پایین می گذارم  و روی زمین نیامده پای دیگر  ...  پله ها را پایین می دوم  .  تعادلم  را  در پاگرد ها با کمک دستی که به نرده است ،  حفظ می کنم . ریتم گام ها  تغییر می کند ، پاگرد را می پیچم و باز ... صدای پاهایی که از پله ها  پایین می روند  .  به او خواهم رسید .  در خروجی را باز می کنم . نور، چشم ام را می زند . پشت به نور می ایستم .  کسی نیست  . چشمهایم دیگر عادت کرده اند . سرم و نگاهم در یک مسیر دایره وار می گردند . چشم هایم را تنگ می کنم ،  پشت آن ردیف بلند شمشاد یا تنه آن درخت قطور یا ماشینی که در سایه پارک کرده ... ؟ و تا آن طرف که کوچه به  خیابان اصلی می رسد را نگاه می کنم . وقتی که به پیاده رو  آمدم  و نور چشم ام را زد ،  سایه  کسی را که می رفت ، لحظه ای ندیدم ؟... و به آن سمت می دوم . کمی جلو تر، از جوی می پرم و به سمت خیابان می دوم .کوچه خلوت است و کسی نیست .  به خیابان نرسیده ام . یک ماشین می رود و یکی دیگر ،  درون این یکی نشسته بود ؟  به کنار خیابان  می رسم . می ایستم . نفس ام به شماره افتاده.  کنارم دکه روزنامه فروشی است .فروشنده اش را می شناسم . سیگار ، روزنامه و مجله هایم را  از  او می خرم  .  دکه را دور می زنم  ...سلام ...سلام ... تو  کسی رو ندیدی ؟ همین چند لحظه پیش از آن طرف آمده باشه ؟و با انگشت نشان می دهم . کسی رو ندیدی؟ ...نگاهش را از دستم می گیرد و به صورتم می دوزد . نه  !  ندیدم . اه ...خودم را عقب می کشم  . دستم را داخل  موهایم فرو می کنم ...  از کدام طرف... ؟ صدایم می زند ...  چیزی شده ؟ ... نه !   نگاهی به سرتاپای من می کند . سرم را پایین می اندازم . انگشتان  پایم در دمپایی رو فرشی و ... . صدای  کفش های زنی را می شنوم  . می ایستد و با فروشنده صحبت می کند . نگاهش می کنم . او نیست ! از کنارم می گذرد نگاهی به من می اندازد و سرش را بر می گرداند.  بر می گردم . از پیاده رو می روم . داخل ماشین هایی که رفتند را درست ندیدم.  فروشنده  کسی را ندیده است یا حواس اش نبوده ؟ ماشینی  با سرعت داخل کوچه می پیچد . صدای خنده و موزیک...چند جوان ... سرعت ماشین را کم می کنند . آن که عقب نشسته سرش را بیرون می آورد و چیزی می گوید . صدای خنده  و کنده شدن چرخ ها از روی آسفالت   .  باید به  سمت دیگر می رفتم . آن سمت چند بچه با یک   توپ  پلاستیکی مشغول بازی هستند . او را دیده اند ؟ نه ! ... وقتی  آمدم آنها نبودند  . باید  برگردم و در خانه ...در...کلید ؟... گام هایم را تند می کنم   .اگر در ورودی بسته شده باشد می توانم زنگ  یکی از همسایه ها را بزنم تا آن را برایم باز کند ، اما اگر  در آپارتمان بسته شده باشد؟ به در ورودی می رسم . باز  است .  داخل می شوم و در را می بندم .   بالا می روم . کلید را برنداشتم اگر در  پشت سرم بسته شده باشد...

همیشه دو قدم مانده به ماشین سویچ را از جیب ام بیرون می آورم .  می نشینم  و قفل مرکزی را می زنم . به خصوص  که ماشین را در پارکینگ های عمومی گذاشته باشم. اما اینجا کوچه بن بستی است که همیشه جای پارک  دارد . آخر  کوچه جای پارک پیدا می کنم . ناهار آمده ایم رستورانی که به خاطر سالادهایش اسمش را رستوران سالادی گذاشته ایم.

پالتو ت رو نمی پوشی؟ پالتو قهوه ای  روی صندلی عقب است....نه، هوا خوبه! نگاهی به کوچه می اندازم  ، خلوت است. پس بزارمش صندوق عقب ؟ ...مکث کرد ...نه خب ،با خودم می آرمش...آره اینطوری بهتره  به خاطر یه پالتو ناقابل می زنند شیشه ماشین رو می شکنند ! و می خندیم...

 ناهار می خوریم و حرف می زنیم ...نمی دانم به کدامش بیشتر احتیاج دارم.  اینجا رو به خاطر سالاد ش دوست دارم نه ...  و بشقابش را جابجا می کند . به اطراف نگاه می کنم اغلب میز ها را زوج های دختر و پسر گرفته اند ... من ام ...و  فضای دنج و آرامش ...

باد سردی می وزد . خوب شد پالتو  را برداشتم ...آره ، دیدی گفتم ...سرک می کشم . اه چسبوندن به ماشین ما ، حالا باید با هزار تا فرمون در آرمش !  نگاهش می کنم ، می خندد... آرام ...

پشت سرمان است .ساکت می شوم . کنار می کشم . با کاپشن چرم مشکی و کیف دستی ... می گذرد. ماشین اش اینجاست یا خانه اش؟سویچ را بیرون می آورم. می نشینم . دست دراز می کنم که قفل  را بزنم . در  عقب را باز کرده ، پالتو اش را در آورده تا روی صندلی بگذارد.دستم را عقب می کشم. نگاهش می کنم .سرش را داخل می آورد که پالتو را بخواباند ، ببین این یه چیزی اش می شه ها ...زیر چشمی نگاهش می کنم یک ماشین جلوتر ، دستش درون جیب شلوار است . سویچ ...؟  بر می گردد  . سر را بر می گردانم ... زود بیا بشین ...و به صندلی جلو اشاره می کنم . همان عقب می نشیند . قفل  را می زنم . کنار شیشه می ایستد و چیز هایی می گوید .شیشه ها بالاست. متوجه نمی شوم . قفل فرمان را باز نکرده ام.  سرم را به عقب بر می گردانم  ،این دیگه چی می گه؟ ...دستهایم روی قفل فرمان است . سرش را به طرف شیشه خم می کند. نگاهش می کنم ...  عزیزم ساعت چنده ؟  رنگ پریده و درهم است... سرم را پایین می اندازم... ایستاده ... زیر چشمی  نگاه می کنم... دستش... در جیب شلوارش، زیر کاپشن چرم مشکی  مدام حرکت می کند ...قفل فرمان را باز می کنم ، در این کوچه بن بست ...