*نمی دونم تا حالا از روی ضعف جسمانی  برای چند دقیقه از حال رفته باشید و از روی عرق سردی که روی صورتتان می نشیند بیدار شده باشید.من در عرض کمتر از دوازده ساعت دوبار برایم این اتفاق افتاد.این دو اتفاق واقعا خیلی ملس بود،شیرینی که همراه با ترس همراه بود.اولش چشمام کمی قیلی ویلی رفت بعدش کاملا سیاه شد و آن وقت سقوط آزاد.هنگامی که چشمام را باز کردم از سقوط چیزی یادم نیومد.ولی زیباترین قسمت ماجرا هنگامی که چشمان خود را باز کردم.برای یک مدت خیلی کوتاه اصلا هیچی یادم نمی یاد و آرام آرام از رنگ دیوار متوجه شدم که کجا هستم .به هر حال تجربه خوبی بود.

*دهه فجر هم رسید و دوباره کلیپ های که از دانشگاه ها نشان می دهند.می گم زمان شاه دختر توی دانشگاه نبوده یا دوستان

تدوینگر دوست ندارند نشان دهند؟

*اینکه کمی دیر نوشتم دو دلیل داشت:یکی بیماری سختی که گرفتم و دومیش اینکه دوست عزیزم حسین قرار بود مطلبی در مورد عزاداری برایم بفرسته که بزارم تو وبلاگ که هنوز برام نفرستاده.

*پی نوشت:دو بیت از شوریده

هر چه کنی بکن مکن ترک من ای نگار من         هر چه بری ببر مبر سنگدلی به کار من

هرچه هلی بهل مهل پرده به روی چون قمر       هرچه دری بدر مدر پرده اعتبار من